Kieran Castano จาก Sanford กำลังวาดการ์ตูน ‘Believe It or Not’ ของ Ripley

Kieran Castano ศิลปินในฟลอริดาตอนกลางกำลังสานต่อประเพณีอันยาวนานในการวาดภาพการ์ตูนเรื่อง “Believe It or Not” ของ Ripley ซึ่งเป็นแผงรายวันที่เน้นข้อเท็จจริงที่สนุกสนาน การคิดนอกกรอบ และบุคคลที่ผิดปกติ

Castano ซึ่งเติบโตในแซนฟอร์ดและอาศัยอยู่ที่นั่นตอนนี้ เริ่มทำงานอิสระให้กับ Ripley Entertainment ในออร์แลนโดเมื่อปีที่แล้ว และรับช่วงต่อเต็มเวลาในเดือนพฤศจิกายน การอภิปรายเริ่มต้นโดย Robert Ripley – ชายผู้บัญญัติคำว่า “เชื่อหรือไม่” – เมื่อกว่าศตวรรษก่อน มันเป็นผลงานหนังสือพิมพ์และการเดินทางรอบโลกของเขา

Castano เป็นศิลปินคนที่แปดที่ดูแลการ์ตูนเรื่องนี้ และการรับรู้ของเขาเกี่ยวกับ Ripley พัฒนาขึ้นตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อตอนเป็นเด็กเขาเรียนรู้ที่จะขี่จักรยานใกล้กับคฤหาสน์ของริบลีส์ในนิวยอร์ก เขากล่าว

“พ่อแม่ของฉันเป็นคนดูแลสวนและเป็นแม่บ้านให้กับคนร่ำรวยหลายคนในเวสต์เชสเตอร์เคาน์ตี้ ดังนั้นเราจึงอาศัยอยู่จนกระทั่งฉันอายุ 6 หรือ 7 ขวบในคฤหาสน์หลายหลังในย่านคนดูแลพื้นที่” Castano กล่าวที่สำนักงานใหญ่ของ Ripley Entertainment ทางตอนใต้ของออร์แลนโด ในขณะที่ผู้ใหญ่กำลังทำงาน Castano สำรวจบ้าน

“ผมจำได้ว่าตอนที่ผมอายุประมาณ 6 ขวบ ไปที่ห้องสมุดขนาดใหญ่ที่มีหมอคนนี้อยู่ และมองหาหนังสือที่มีรูปภาพอยู่ในนั้น เพราะอย่างอื่นล้วนน่าเบื่อ” เขากล่าว เขาถูกดึงดูดด้วยกระดูกสันหลังสีเหลืองและโลโก้ Ripley

“ฉันจำได้ว่านั่งอยู่ที่นั่นในห้องสมุดและเดินผ่านมันไป … นั่นเป็นหนึ่งในการแนะนำภาพประกอบครั้งแรกของฉัน”

[ Ripley renovation includes NASA “lost tapes” from moon walk ]

เครื่องมือของ Castano ได้แก่ ปากกา พู่กัน ขวดหมึกสีดำ และกระดาษจุดพร้อมความช่วยเหลือจากซอฟต์แวร์ Photoshop โดยเฉพาะประเภท

“สไตล์มีการพัฒนาเล็กน้อยในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฉันคิดว่าเจตนาของการ์ตูนยังคงเหมือนเดิมเสมอ” จอห์น คอร์โคแรน ผู้อำนวยการของ Ripley Entertainment กล่าว

“เราไม่ได้สร้างการ์ตูนการเมืองหวือหวาที่คนครึ่งหนึ่งจะเกลียดคุณหรืออะไรทำนองนั้น เรากำลังพยายามที่จะให้ความรู้แก่ผู้คนด้วยวิธีที่สนุกสนาน” คอร์โคแรนกล่าว

จากผลงานล่าสุด: “มดสามารถอยู่รอดได้เมื่อถูกไมโครเวฟ!” เช่นเดียวกับ “เกมเมอร์ใช้เวลารวมกันกว่าหกล้านปีในการเล่น World of Warcraft” และ “Astronaut Buzz Aldrin เรียกร้องค่าเดินทาง 33.31 ดอลลาร์สำหรับการเดินทางไปและกลับดวงจันทร์ในปี 1969”

บรรณาธิการและนักวิจัยของ Ripley ให้ข้อเท็จจริงเพื่อตีพิมพ์แก่ Castano เขาจัดกลุ่มพวกเขาออกเป็นสามกลุ่ม โดยเลือกแผงที่มีธีมมากกว่าข้อเท็จจริงแบบสุ่ม

“ฉันแค่พยายามนึกภาพว่าสามคนใดจะไปด้วยกันบนแผงควบคุมและไปจากที่นั่น” Castano กล่าว เขาผลิตแถบเจ็ดเส้นในแต่ละสัปดาห์และทำงานให้สอดคล้องกับสไตล์ของ Robert Ripley

“นักเขียนการ์ตูนทุกคนที่เคยทำได้พยายามรักษาลักษณะเด่นของการ์ตูนของเขาไว้ เช่น ความเปรียบต่างอย่างมากในภาพบุคคลของเขา มีสีดำเต็มไปหมดและค่อนข้างยุ่งเหยิง คุณรู้ไหม รวดเร็วจริงๆ เพราะเขากำลังเดินทาง” เขากล่าว

“ฉันยังคงทำงานเพื่อให้มีสไตล์ของตัวเอง แต่ฉันยังคงศึกษางานของ Ripley ทุกครั้งที่อยู่ที่นี่ ฉันกำลังดูต้นฉบับ” เขากล่าว

Castano ไม่มีแผงโปรดในบรรดาแผงที่เขาสร้างขึ้น เขากล่าว

“แต่สิ่งที่ฉันชอบทำคือ — เนื่องจากสิ่งเหล่านี้จะถูกเก็บไว้ตลอดไป — ฉันชอบที่จะแอบสอดส่องคนอันเป็นที่รักของฉันเมื่อมีโอกาส” เขากล่าว ผู้อ่านอาจเห็นนก สุนัข และคาสทาโนในเวอร์ชั่นการ์ตูนของเขาด้วย

ในวัยหนุ่ม เขาชอบนิตยสาร Mad, การ์ตูนใต้ดิน, เพลงพังก์, ปกอัลบั้ม, ซีน, “วัฒนธรรมย่อยทั้งหมด” Castano กล่าว ในโรงเรียน เขาเป็นที่รู้จักจากการวาดภาพตลกขบขันเกี่ยวกับครูและเหตุการณ์ในห้องเรียน ในที่สุด เขาก็ได้เป็นนักเขียนการ์ตูนให้กับหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนมัธยมปลาย แต่เขารู้สึกเหมือนเป็นคนนอกมานานแล้ว เขากล่าว

“ฉันเติบโตในนิวยอร์ก ฉันเป็นเพียงเด็กจนๆ ผิวสีน้ำตาลคนเดียวในย่านที่ร่ำรวยจริงๆ แห่งนี้ ฉันบังเอิญอยู่ที่นั่นเพราะฉันเป็นลูกของแม่บ้าน” เขากล่าว “เมื่อโตขึ้นและตระหนักว่าฉันไม่คิดว่านี่คือเพศที่ฉันควรจะเป็น เช่น รู้สึกเหมือนเป็นคนนอกในร่างกาย แล้วรู้สึกแตกต่างทางระบบประสาท ในหลายวิธี ฉันไม่มั่นใจในตัวเองและรู้สึกแปลก ๆ ในทางลบ … ฉันเดาว่าศิลปะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันต้องสำรวจตัวเองจริงๆ”

[ Ripley CEO begins stint as IAAPA chairman ]

หลังจบมัธยมปลาย เขาได้งานเป็นคนล้างจานในร้านอาหาร และในที่สุดก็กลายมาเป็นคนทำอาหาร การเลือกตั้งในปี 2559 เป็นแรงบันดาลใจให้เขามีสมาธิกับการวาดภาพอีกครั้ง และเขาได้เข้าร่วมการแสดงศิลปะในช่วงสุดสัปดาห์

“จากนั้นฉันก็ได้ชมงานศิลปะที่ Mills Gallery มันเป็นการแสดงเดี่ยวครั้งแรกของฉัน และฉันได้ขึ้นปก Orlando Weekly” Castano กล่าว “ลูกบอลกลิ้งไปแล้ว ฉันไม่ได้แค่วาดเล่นในห้องของฉัน ฉันกำลังก้าวหน้าในออร์แลนโด”

หนึ่งในการแสดงเดี่ยวครั้งสุดท้ายของเขาคือภาพบุคคลข้ามเพศในสไตล์ของลัทธิชี้ภาพ ภาพวาดที่สร้างจากจุดสีเล็กๆ เพื่อสร้างภาพ

“จากจุดนับล้านเหล่านี้และประสบการณ์นับล้านเหล่านี้ เกิดเป็นใบหน้าขึ้นมา มันหล่อหลอมคุณ นอกจากนี้ ผมยังเลือกให้มันเป็นคนแปลกและคนข้ามเพศเพราะเราขาดการเป็นตัวแทน” เขากล่าว “ฉันกำลังดึงเอาความสวยงามออกมาในกลุ่มคนที่เป็นปฏิปักษ์ ซึ่งรวมถึงตัวฉันเองด้วย เราสวยจริงๆ; เรามีความลึกมาก”

dbevil@orlandosentinel.com